Üye Günceleri

Günlerden 05 Şubat, hava yağmurlu sıradan bir kış günü. Permakamp arazisinin biraz düzenlenmesi lazım dediler. Yapabileceğimizi yaparız , baktık çocuklar çok üşüdü erken döneriz düşüncesiyle çıktık yola.

Uykulu uykulu arabaya bindirdiğimiz çocuklar, gözlerini kırpmadılar. Permakamp’tan akıllarında kalanları duydukça şaşırdık, anladık ki Permakamp’ı ve arkadaşlarını çok özlemişler. Acaba Permakamp’ın köpeklerini görecekler miydi? Büyük oğlum oyun oynamak yerine çalışmalara yardım edip edemiyeceğini, küçük olan sularla oynamak için izin istiyordu. Herkes kendi kafasında geçirmek istedikleri Permakamp gününü planlamaya başlamıştı bile.

Heyecanlı olduğumuz için bize uzun gelen yarım saatlik yol bittiğinde, arabadan inmek için yarıştılar. Yaklaşık bir senedir aralarında olmamıza rağmen, büyük birbirine bağlı bir ailenin kavuşması gibiydi halimiz. En az 10 aile yağmur çamur demeden gelmiştik.

Çocuklar hemen özlediklere yerlere koştular. Ağaç ev ve ağların sağlamlığını test ettiler. Tarlaya girdiler. Yetiştirdiğimiz bitkilerin son durumlarına baktılar.

Büyük oğlum ve arkadaşları solucanlara ev yapmaya karar verdi. Burada ilk öğrendikleri şeylerden biri solucanların dostumuz olduğu olmuştu. Geçen sene, sera kazılırken ortaya çıkan solucanları komposta götürmek için yarışmışlardı. Bir ara çamurdan yaptığı çanağı göstermek için yanıma uğradı, yakılan ateşte kuruttuktan sonra kullanıp kullanamayacağını sordu.

Bir  Geodezik Dome Yapımı için Gidilen Güne Neler Sığdırılır...

“Dome’da nedir?” diyen varsa o bizim için daha önce geçen yıl gerçekleştirdiklerimiz gibi ağaçların üstünde ağlarda gezen çocuklar, zip line, karşı kıyıya geçebildiğimiz sal, üzeri kapanabilir kum havuzu, kum havuzunda manuel çocukların çalıştırdığı bir kepçe, tiny house ve daha niceleri gibi bir hayaldi.

Hani bir çoğumuzun bir yerlerde görüp ne kadar güzelmiş deyip özendiğiniz, ya da ah şimdi söyle bir yer olacaktı burada deyip arka plana attığınız fikirler var ya, öyle bir fikirdi başta.

Arkadaşlarımızdan biri diğerlerinde olduğu gibi bir yerlerde görmüş, resimlerini bizimle paylaşmıştı. Permakamp ahalisi fikri sevmiş, özellikle kışın başta sera olmak üzere çok amaçlı kullanılabilecek Dome gibi kapalı bir mekanı gerçekliğe dönüştürmek için kolları sıvamıştı.

Çok kısa bir sürede gönüllü vakit ayıran arkadaşların çabaları ile imalat tamamlanmış (bu da başka bir hikaye tabi), bütün parçalar Permakamp’a getirilmiş birleştirilmeyi bekliyordu bu hafta sonu.

23 Nisan önemliydi bizim için. İstedik ki çocuklarımız 23 Nisan gününü doya doya koşarak, sağlıksız yiyeceklerden uzak, açık havada topraklanarak geçirsin.

Yağmurlu bir sabah uyanmamıza rağmen, bir gün evvelden hazırladığımız nevalelerimizi yüklenip düştük yola.

Havanın değişik süprizleri vardı bize. Zaman zaman sadece gömlekle kalıp, yeni ekeceğimiz mısırlar için tarlayı çabaladık. Kimi zamansa elimize kahve veya çay alıp üç kat polarla ancak ısındık. Kışı, sonbaharı ve ilkbaharı aynı anda tattığımız güzel bir gün oldu.

Yağmura uyanmamıza rağmen Permakamp’a geldiğimiz için mutlu olduk. Gelemeyen çocuklar için ise üzüldük. Geleneksel pikniğimize 100’ün üzerinde katılımcı çok sayıda çocuk kayıt yaptırmışken, az sayıda aile bu güzel günde bize eşlik edebildi.

Çocukları takip etmesi zorluydu. Yeni ağaç evlerine bayıldılar. Kimler düşündü kimler el verdi ise emeklerine sağlık. Gelen kıkırtıları duymasam, çocukların yerlerini tespit etmem mümkün olmayacaktı.

Ruhumda izlerle döndüm, bu haftasonu Permakamp’dan.

Çocuklarımla beraber güçlendim. Güçlendik...

Sağanak yağış altında çocuklarla sığınılan mutfak da yağmur sesi dinlemek,

Sobada kurutulan ayakkabılar,

Bitkilerin renklere, renklerin yaprak desenlerine dönüştüğü Beste’nin iki günlük atölyesi,

Kamp ateşinin çıtırtıları eşliğinde Sait Faik Abasıyanık’ın öykülerini konuşmak, yorumlamak,

Çadırlarda uyuyup, kuş sesleri ile yeni güne uyanmak,

Çadır kurup iki gün kaldığımız Permakamp’tan, yorgun bir beden ama tatmin olmuş bir ruhla dönünce paylaşmak istedim neleri farkettiğimi.

Olağan bir Permakamp hafta sonuydu, birçok ilk barındıran.

Hayatımda ilk kez bezelye ve bakla topladım, kuru tarım neymiş tam olarak anladım. Akşam ateşbaşında mısır patlatıp, yeni topladığımız bezelyeleri leblebi misali tüketirken edilen sohbet keyifliydi. Çocuklar bir süre sonra çadırlarında uykuya çekilirken geç saatlere kadar konuştuk, dertleştik.

Geçen sene tesadüfen bir arada yaptığımız iki etkinlik hafızamıza kazınmıştı. Bu senede katılımcılara, çocuklarımıza ve içimizdeki çocuğa aynı mutluluğu yaşatmak için kolları sıvadık. Heyecanlıydık, aşure için önceden hazır edilmesi gereken birçok malzeme vardı. Odun ateşinin yanına kurulan masada, aşureye katılacak malzemeler çoluk çocuk herkesin yardımı ile son haline getirildi ve malzemeler sırasıyla vakitleri gelince, kaynayan kazana bir şölen edasıyla atıldı. Her katılan malzeme ile aşuremiz daha güzel kokmaya başladı.

Permakamp’da öğrendik bazı gıdaların fermante olduğunu ve bu gıdaların bağırsak floramızda yaşayan probiyotikleri besleyip bağışıklık sistemimizi güçlendirdiğini. Turşusundan, kefirine, kombu çayından bozaya hepsini tüketir, tükettirir olduk zaman içinde. Buğday suyu fermantasyonu yeni bir deneyim oldu bizim için. Atölyeye gelenler için eğitim sabahtan başladı, tarihçeden başlayıp herkesin görev aldığı keyifli bir üretim oldu tüm gün süren. Daha önce yapılan biraların tadımına katılsam da, başka yerde görevli olduğumdan yaşanan enstanteleri tek tek yazamıyorum. Yeni atalık tohumlarımız geldi bir taraftan. Tarım okumuş biri olarak ilk kez gördüm tohumluk pırasayı. Bir kısım çocuk seranın düzenlenmesine yardım ettiler. Hava şansımıza iltimas geçti bizlere. Kamp alanına vardığımızda 10 C olan sıcaklık kısa bir sürede 20’li derecelere yükseldi. Bazı çocuklarımız futbol oynamayı, bazı çocuklarımız açık havada ders yapılması için oluşturulduğunu sandığım platformda öğretmencilik oynamayı seçtiler. Mutfakta çalışan arkadaşlar harikalar yarattılar, her ne kadar türlüyü pişirdikleri toprak güveç kap çatlasa da, duruma soğukkanlılıkla müdahale ederek, bizlere yediğim en güzel yemekleri servis ettiler. Yapı grubunun çok işi var bu aralar. Dome’un çatısı akmasın, gerektiğinde zemin kullanabilsin diye bütün gün çalıştılar. Heyecanla beklediğimiz, ekmek fırınına vakit ayıramadılar. Bir balıkçıl kuşu gördük, çocuklarla derede. Öğrendik ki o balıkçıl kuşu genelde oralarda gezinirmiş. Kim bilir belki siz geldiğinde de oralarda olabilir ve tanıştırırız sizi. Permakamp’ın değişik yerinde farklı farklı oyunlar oynarken görüldü çocuklarımız. Sonbaharda en favori oyunlardan biri çamurlardan geçmekti sanırım. Bir ara kestane avına çıktılar çocuklar, o kadar eğlendiler ki gelecek kampa kestane toplama etkinliği koymak şart oldu. Bir arkadaşımızın getirdiği ev yapımı boza tek kelimeyle muhteşemdi. Kendisinden gelecek Permakamp günlerinden birinde boza atölyesi yapma sözünü aldık. En güzeli benzer arayışta olan kişilerle fikir alışverişinde bulunmaktı, gri su alanımız ve kompost tuvaletimiz oldukça ilgi çekti. Kamp sonunda yapılan değerlendirmelerde, bir yetişkin gözetiminde büyük çocuklar için biraz daha el becerilerini geliştirecekleri atölyelerde yapmaya karar vermemiz beni heyecanlandırdı. Burası Permakamp, biz burada çocuklarımızla hayal ediyor,
Hayal ettiklerimizi topluluk olarak gerçekleştiriyor,
Ve sonrasında bunun gururunu yaşıyoruz…

Neredeyse bitti Eylül ayı. Sonbahar yüzünü gösterdi. Sabah çadırdan kafamızı uzattığımızda her yer çiğ, sis ve montları giydirecek kadar soğuk. Bakalım bugün hava nasıl olacak derken güneş kendini öyle bir gösterdi ki, her yer çiçek açtı permakampta. Artık gelenekselleşmeye başlayan aşure ve korkuluk şenliğimizi yaptık geçtiğimiz pazar. Çok çok kalabalıktık. Pek çok misafirimiz vardı farklı dillerden, farklı kültürlerden. Tüm gün çocuk cıvıltıları yükseldi gökyüzüne kampımızdan. Sevimli korkuluklar yaptık, koca bir kazan aşure kaynattık ve iyi dileklerde bulunduk. Biz çoğaldıkça aşuremize bereket geldi. Güneşli bir pazar günümüz mis gibi aşuremizi ve sevimli korkuluklarımızı yaparak geçti. Daha ne olsun ki?

Bugün poi’mizi yapmak ve buğdayımızı ekmek için buluştuk. Sabah hava montları giydirecek, sobaları yaktıracak kadar soğuk. Neyse ki artık iki çatımız var ısınmak için. Biri pergola, biri de hazırlıkları devam eden Dom’mumuz. İkisinde de yaktık kuzinemizi. Sıcacık çayımız mis gibi kahvaltımız eşliğinde katılımcılarımızla birlikte tam vaktinde kurduk kahvaltı sofralarımızı. Kahvaltı sonrası muhtarımız katılımcılarımıza oryantasyon yaparken biz de koyulduk işlerimize. Çok işimiz var bugün. Dom zemin kaplamasına devam edilecek. Sebze yatakları yapılacak. Öğle yemeği hazırlanacak. Poi’mizi yapacağız. Yerel üreticilerimizden gelen gıdaları dağıtacağız. Buğdayımızı ekmek için toprak uygun değil erteledik ekim işini. Oryantasyon sonrası işlerde çalışmak üzere gruplar kuruldu, öğle yemeğine kadar hummalı bir çalışma. Gruplarda çalışmak şart değil tabii ki. Doğayı dinlemek, biraz dinlenmek, tatlı bir muhabbet de iyi geliyor. Çalışmak ise gönülden geliyorsa daha bir güzel mutluluk veriyor. Çocuklar zaten daha kahvaltıda tanışıp kaynaşıyorlar ve başlıyorlar oynamaya. Onlar da boş durmadılar bugün. Kestane topladılar, orman yürüyüşü yaptılar, poi çevirdiler, hazine avı yaptılar ve bol bol oynadılar. Öğlene doğru hava ısındı çıkardık montları. Çok çalıştık, çok acıktık. Yemek hazır! sesiyle kurduk kalabalık soframızı. Menüde kendi bahçemizden kabaklar ile yaptığımız çorbamız, güveçte sebze türlümüz, kuzinede pişirdiğimiz otlu böreğimiz, geçen seneden yaptığımız turşumuz. Sıcacık çayımız ve tatlı bir muhabbet. Kendi yetiştirdiğimiz ve yaptığımız ürünleri yemek de ayrı bir keyif veriyor, hele de beğenilince:) Ve çocukların ne zaman yapacağız diye sorup beklediği poi yapım atölyesine geçtik yemekten sonra. Gruplar da işlerinin başlarına. Nedir bu poi diye başladık söze. Poi Yeni Zelanda yerlileri olan Maori kabilelerine ait geleneksel bir dans enstrümanı ve Maori dilinde ipin ucuna bağlanmış top anlamına geliyor. Nasıl çevireceğiz bu topları diye bakan küçük gözlere minik bir gösteri yaptıktan sonra heyecanla başladı poi yapımı. Çok bir şeye gerek yok yapımında. İki kare kumaş, ayakkabı bağı, içini doldurmaya pirinç yada mercimek ve biraz süslemeye kurdele tül. Döktük malzemeleri ortaya. Kendi zevklerine göre tasarladılar ve anne ve babaların da yardımıyla yaptılar poi’lerini. Şimdi sıra geldi çevirmeyi öğrenmeye. Bir kaç giriş hareketi sonrası başladı sorular: O yaptığın hareketleri nasıl yapacağız? Bizim poi’lerimiz de böyle dönebilecek mi? Yaptığımız bir kaç poi ile de aynı hareketleri yapınca gözler parladı. Evet doğru yoldayız diyerek:) Başladılar poi’lerini çevirmeye. Gidene kadar hiç düşmedi ellerinden poi'leri, yeni yeni poi'ler yapma planları ve hevesleriyle…
Ve bir poi atölyesinden hepimize çıkan dersler: İyi poi çevirebilmek için düzenli çalışmak gerekiyor, sabırlı olmak gerekiyor ve en önemlisi severek yapmak gerekiyor:) Ve çay vakti çocukların neredeyse sabırsızlıkla bekledikleri zaman. Acaba yiyecek ne var kek mi kurabiye mi? Anında bitiyorlar tabaktakileri Büyükler içinse tatlı bir yorgunlukla sohbet zamanı… Ardından uğurladık katılımcılarımızı, başka bir Permakamp gününde görüşmek dileğiyle. Seteney Koz
30.10.2017

Permakamp’da öğrendik bazı gıdaların fermante olduğunu ve bu gıdaların bağırsak floramızda yaşayan probiyotikleri besleyip bağışıklık sistemimizi güçlendirdiğini. Turşusundan, kefirine, kombu çayından bozaya hepsini tüketir, tükettirir olduk zaman içinde. Buğday suyu fermantasyonu yeni bir deneyim oldu bizim için. Atölyeye gelenler için eğitim sabahtan başladı, tarihçeden başlayıp herkesin görev aldığı keyifli bir üretim oldu tüm gün süren. Daha önce yapılan biraların tadımına katılsam da, başka yerde görevli olduğumdan yaşanan enstanteleri tek tek yazamıyorum.

Toledo şehrinin balık halinin duvarında şöyle bir hikaye asılıdır:

''Malaga kıyılarında fakir bir Musevi balıkçı yaşamaktaydı. Adı Behmuaras, soyadını ise bilmiyoruz. Şimdiye dek kaydına da hiç rastlanmadı. İşte bu balıkçı her gün balığa çıkar, tuttuklarının yarısını satar, diğer yarısını da eve, ailesine götürürdü. Üç çocuğu vardı ve en küçükleri en çok torik balığını severdi. Balıkçı da onun torik balığı yemesine özellikle dikkat ederdi. Oysa bu balık her zaman yakalanamazdı, çünkü bunun için çok açılmak gerekirdi. 1326 yılının bir Sabat (cumartesi ve Museviler için kutsaldır) günü karısının tüm itirazlarına karşın, çocuğu için torik balığı avlaması gerektiğini söyleyerek yine balığa çıktı.

Bu sene arazide ikinci yilimizi bitiriyoruz.. Kurulan dostlukların, yakılan kamp ateşlerinin, soğuk günlerde beraber içilen sıcak çorbaların ikinci yılı.. Evrildik.. Kimi zaman gittiğimiz yolumuzdan çevrildik, bir yenisine girdik, sevindik, üzüldük, ama güzel bir yerdeyiz... Tam da o 'iyi ki başlamışız bu işe' dedirten, güzel yarınlar için umudumuzu canlı tutmaya yardım eden yerdeyiz. Zor gecelerin sabahında koşarak gidip ellerimizi toprağa gömdüğümüz yerdeyiz.. Yeşereceğini bilerek, yeşereceğini bilerek..

Otoimmün hastalıkların (bağışıklık sisteminin çok aktif olduğu ve dokuların kendine zara verdiği hastalıklar) genetik unsurlara bağlı olarak geliştiği bilinse bile, modern kentlerde görülme oranlarının artışı, bağışıklık sistemine zarar veren dış etkenlerin tehtidini gün yüzüne çıkartıyor. Bağışıklık sistemimiz, balık, yerfıstığı, toz, polen gibi birçok zararsız proteine yanlış anlamlar yüklüyor ve onları tehdit olarak algılıyor. Bizse bu yanlış algılamanın bedelini aksırma, kaşıntı, deride döküntü, solunum zorluğu, dudak ve dil şişmesi gibi rahatsızlıklarla, hatta hayatımızla ödüyoruz.

Böyle bir yazıyı neden kaleme alıyorum? Çünkü, küçük oğlum Çınar'ın balık alerjisi var.

Bu aralar her hafta sonu kampa giderken artık hava soğuyacak, artık bunlar son çadırda kalmalar diyoruz aramızda. Sonra bir bakıyoruz bir dahaki hafta da güneş gülüyor, hop haydi cadırları yine kur. Soğukta sıcakta, hele de yağmurda, çadırın tadı bambaşka..

Geçen hafta kampta çok kalabalıktık. Pek çok misafirimiz vardi, hava da çok güzeldi. Misafirlerimiz ve çocuklarımız çok keyiflilerdi.. Bir de koca bir kazan aşure kaynatıp yeni sene icin güzellikler diledik.. Bir pazar günü daha tatli nasıl olabilirdi ki?

Günlerden 06 Mart, Permakamp ‘a gidersek saat 3 gibi ayrılmak zorundayız. "Gitmeye değer mi?" soru baloncukları kafamızda, düştük yollara.

İyi ki de gitmişiz neler yapılmadı ki! Hiç sera görmemiş oğullarım ellerine çapaları alıp, çok olağan birşeymişcesine serayı tıraşladılar.

 Dün hayatımda ilk kez beden perküsyonu atölyesine katıldım.

Vücutlarımızı eğik büküp sesler çıkardık,

Özellikle birey olmanın dışına çıkıp, grup olarak yaptığımız çalışmalar dışarıdan nasıl göründü bilemiyorum ama kendim için güzel bir yolculuğa dönüştü.

Sieben Linden eko köyünden gelen ziyaretçilerimiz Simone Britsch ve ailesi ile bir akşam İstanbul'daki Cafe Canteen'de buluştuk. Sevgili Simone'nin nazik teklifi ile Sieben Linden eko köyünün hikayesini dinlemek üzere Permakamp ekibinin o hafta İstanbul'da olan kurucuları ile toplandık.

Bir yandan dünyanın en tanınmış eko köylerinden birinin nasıl kurulduğunu, nasıl yaşadığını, deneyimlerini dinlerken bir yandan da aklımızdaki soruları sorduk. Dünyadaki eko köyler ağı ve bu konuda bizim ne gibi girişimlerde bulunabileceğimiz konusunda fikir alış verişinde bulunduk.

Bu hafta Permakamp yine bir ilke imza attı. Artık arılarımız var :) Hem de çok maceralı bir gece operasyonu ile.

Evet, uzun hafta sonumuz Cumartesi günü arılarımızın heyecanıyla başladı. Arı güncemizde daha detaylı olarak izleyebileceğiniz bu macera gece yarısı kovanlarımızı yerlerine büyük bir heyecanla yerleştirerek başladı. Gün boyunca yeni evlat edindiğimiz bu küçük dostlarımızı sık sık ziyaret edemeden, rahat olduklarından emin olamadan duramadık. Adem neredeyse gününün çoğunu "çocukların" yanında geçirdi. Onlarla kurduğu ilişkiyi seyretmek bile büyük keyifti doğrusu. Benim için arı yepyeni bir deneyim olduğundan, bir yıl boyunca okutacağı sınıfa ilk kez giren çömez bir öğretmen gibi, gözlem yapmaktan ve bir küçük arı sokmasından öteye geçmedi. Ama geçecek, yılmadan onları tanımaya devam edeceğim.

Bu haftanın gündeminde, yine kurtulmayı bekleyen sevgili ekinlerimiz, arılarımız, bezelye ve bakla tohumlarımız, tamamlanan mutfak tezgahımız ve ateş böcekleri vardı... 

Günün erken saatlerinde, bir gün önceden kampa yerleşmiş olan Doğan ve Çetin hazırladıkları kahvaltı sofrasıyla karşıladılar bizi.. Keyifli bir kahvaltıdan sonra işe koyulduk. Zira, yolmamız gereken otlarımız, düzenli gözlem bekleyen arılarımız, bezelyelerimizi vardı bizi bekleyen. 

Biz buğdayımızı yaklaşık 7 ay önce attık toprağımıza. Sarı buğday, Mustafa Ülgen'den ata tohumu.. Bolluk bereket olsun diye, içinde çocuklarımız koşsun diye, ata yadigarıdır, sahip çıkalım diye, kurda kuşa yem olsun, kalanı bize ekmek olsun diye, ekmeğimizin kıymetini daha da çok bilelim diye.. Tohumları attığımız ilk günün yazısı şurada:...

http://www.permakamp.com/tr/gunce/kurda-kusa-asa

Arazimizin susuz tarım yapacağımız kısmının yarısına buğday, diğer yarısına da bakla ve bezelye ekmiştik; toprağı besleyelim, azotu bağlayalım, o da bize bağlansın diye.. Attık ve unuttuk bu tohumları, geldik geçtik baktık: a yeşermişler, a büyüyorlar, başak mı o? daha başını eğmedi canııııım..